به سمت کویر مرکزی ، شهر نائین، روستای سپرو، آتشکده (چارتاقی) سپرو.
همراه با گروهی از عکاسان شب و منجمین.

در این چند سال از زندگیم همیشه دوست داشتم به آسمان نگاه کنم. هر چند آسمان همیشه بالای سرم بود و هست ولی برای این نگاه باید چند صد کیلومتری رو طی می کردم.

همسفری داشتم به نام آقای خلجی. اهل شهر قیدار در جنوب زنجان. معلم ریاضی، نوازنده سه تار و عکاس شب. مانند خودم تناقضات در او جمع بود.
در پرانتز این رو باید بگم که شاید برای اولین بار بود که با گروهی بودم که مشترکات زیادی رو با آن ها حس می کردم.
بگذریم…
یک بعد از ظهر در حیاط خانه کاج بوم، آقای خلجی ناگهان اشاره به آسمان کرد و گفت “مشتری طلوع کرد.”
انگار اولین بار بود که این اتفاق می افته. انگار سال هاست منتظر این اتفاقه.

در فیلم افسانه ۱۹۰۰ (The Legend of 1900)، در ابتدای فیلم ، سکانسی داره که وقتی کشتی ها به نزدیک ساحل آمریکا می رسن، همه ی مسافرین بر روی عرشه کشتی منتظر رسیدن به خشکی هستن. در تمامی سفرها ، در بین مسافرین فقط یک نفر شانس این رو داره که به عنوان نفر اول ، مجسمه آزادی آمریکا رو ببینه و فریاد بزنه آمریکااا. و بعد تمام مسافر ها متوجه می شن و فریاد می کشن. این تصویر و این لحظه هیچ وقت از ذهن اون مسافر تا آخر عمر پاک نمی شه. 

لحن آقای خلجی که گفت مشتری طلوع کرد به همچین لحظه ای شباهت داشت. هرچند این اتفاق هر شب می افته.
من هم برگشتم و گفتم کجاست؟!! 

بعد سال ها فهمیدم آن نقطه درخشانی که هر شب می دیدم سیاره مشتری ه. در یک آن، نگاهم عوض شد. انگار یک آدم غریبه ای که هر روز می دیدمش رو شناختم. انگار اسم یک همسایه ای که سی سال هر روز می دیدمش رو فهمیدم.
در چند شب گذشته مدام به آسمان نگاه می کنم و به این نقطه نورانی خیره می شم. انگار یک چشمی است که داره به من نگاه می کنه. حس غریبی ه. 

به این فکر می کنم که همین لحظه که من دارم به مشتری نگاه می کنم هزارن نفر مثل من ، علی الخصوص همسفرانم، به این نقطه خیره شدن. انرژی شون رو حس می کنم. 
درکم از جهان تکان اساسی خورد.